14 september, Jerry moet naar het ziekenhuis voor zijn portacad te laten plaatsen. Tanja heeft voorgesteld hem te brengen/halen want zelf rijden kan absoluut niet vermits hij onder narcose is geweest. Dit is voor Jerry de eerste stap naar zijn genezing van het monster dat kanker heet. Sinds half juni zitten we in een rollercoaster. Sinds de dag van de ontdekking van zijn ziekte met de kwaadaardige naam kanker is het een geloop naar dokters en ziekenhuizen en voor hem niets als naalden… nee, geen dennennaalden, want dan zou hij er zeker nog mee kunnen leven. Waar hij het meest zich over ergert is de onzekerheid van alles wat er op hem af gaat komen. En ook nu, juist in deze tijd van corona (covid-19) moet hij het dan in zijn eentje klaren. Ik mag enkel mee als het om bespreking gaat, maar niet voor behandeling of zoals vandaag een kleine (voor ons zo gezien, voor Jerry anders beleefd) ingreep.
Om onze tijd te doden en het wachten te verzachten hebben wij dan besloten de wandeling in de stad Tongeren onder ons twee te doen. Kan ik ook nog de St.-Jozefskerk binnen gaan om een kaarsje te branden voor een spoedig herstel, besluit ik gauw.
We vertrekken op de plaats waar onze wandeling te Tongeren is gestopt. Aan de Klevie, tegenover de hondenweide zetten we onze auto. Wat raar?! Alle bomen uit de weide zijn afgedaan en als we verder wandelen en langs de Jeker stappen, zien we dat de achterkant van deze weide ook volledig is weggehaald. Een heel groot stuk werd gekapt. Nieuwsgierig wat er komen gaat!
Aan de Jeker wandelen we via een fietspad langs stadstuintjes. Ook hier zie je dat de mensen zich aan de opgelegde regels houden, drie tuinstoelen naast elkaar waarbij twee mannen op elk een tuinstoel zitten met de stoel in het midden vrijgelaten. Even glimlach ik om het leuke tafereel. De vruchten van de zomer even voor de lens toveren en blij zijn voor de mensen die met liefde hun tuintje onderhouden. Dit pad leidt ons naar de stadsomwalling van Tongeren ,beginnend aan de moerepoort.
Infoborden geven uitleg over wat je ziet .
De moerenpoort, die aansloot op de weg naar Wezet, werd gebouwd tussen 1257 en 1264 op de restanten van de Romeinse omwalling uit de tweede eeuw na Chr. In 1344 werd Engelbert III van der Mark prins-bisschop van Luik. Zijn aantreden zorgde voor grote spanningen doorheen het hele prinsbisdom. In 1347 werd de Moerenpoort verwoest bij een aanval van de soldaten van de vorige prins-bisschop van Luik Adolf II van der Mark. In 1379 werd de heropbouw van de Moerenpoort aangevat. De voorbouw, waaraan men de houten poort aanhechtte om de doorgang af te sluiten, werd in 1673 door de Franse troepen verwoest. Dankzij een afspraak tussen de bewoners van het Sint-Catharina Begijnhof en de troepen bleef de Moerenpoort gevrijwaard van de Franse verwoestingen.(wikipedia)
Van hieruit wandelden we richting het begijnhof. Kleine smalle straatjes creëren een speciale sfeer en in gedachten zie ik in zwarte gewaden gehulde begijntjes door de straatjes en steegjes wandelen. Ik voel me op mijn gemak. Gretig kijk ik naar de smalle huisjes, de kleine venstertjes en elk brugje dat de stadswal verbindt met het centrum , want ook hier loopt de Jeker rond de stad, wekt mijn nieuwsgierigheid van wat erachter zou geweest zijn. Zo komen we voorbij het brugje van de meisjesschool, nu geeft dit onderdak aan een restaurant. De lakenmakerstoren wordt ook beschreven op een infobord. Mijn nieuwsgierigheid om Tongeren te leren kennen groeit met elke stap die ik zet.
In het centrum is het oude ziekenhuis op een moderne manier in een museum ondergebracht. Uniek om dit gebouw op deze manier een invulling te geven.
Onze wandeling brengt ons langs het gerechtshof wat er moderner uitziet dan de oude huizen van de stad, oud en nieuw rijkt de hand. En juist wat verder ligt dan het Gallo-Romeins museum, een pijl zegt dat je aangekomen bent. Het ligt aan de achterzijde van de mooie O.L.Vrouwebasiliek.
De Onze-Lieve-Vrouwebasiliek is een kerk in de Belgische stad Tongeren. Het is de grootste kerk van deze stad in het uiterste zuiden van de Belgische provincie Limburg. De kerk kent een zeer lange geschiedenis. De huidige benaming van deze kerk is de Onze-Lieve-Vrouw-Geboortebasiliek. Het bouwwerk staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO als onderdeel van de groepsinschrijving Belforten in België en Frankrijk.Er zijn bronnen die beweren dat de kerk groeide uit een kapel die door Sint-Maternus werd opgericht in de vroege vierde eeuw. De archeologische opgravingen van de laatste jaren spreken dit vermoeden tegen. De oudste restanten die men op die plaats terugvond, waren afkomstig van Romeinse paalwoningen uit de eerste en tweede eeuw. Het eerste stenen gebouw op de site zou een Romeins badhuis zijn uit de derde eeuw. Evenwel werden bij recente opgravingen in 2008 restanten gevonden van een Romeinse basilica met apsis uit de vierde eeuw. Deze ruimte werd met zekerheid gebruikt als ‘gebedsruimte’. Dit was de periode dat Servatius als Servatio Tungrorum episcopus geboekt staat op de aanwezigheidslijst van de concilie’s van Keulen (346) en Rimini (359), wat dus spoort met de overlevering dat bisschop Servatius de Tongerse kerk liet bouwen. Op basis van deze basilica werden zeven kerken gebouwd of verbouwd. Maar het huidige dienstaltaar van de O.-L.-Vrouw Geboortebasiliek staat nog boven de apsis met priesterbank uit de periode van Servatius. Archeologen beschrijven in de apsis ook het bestaan van een ‘mysterieus monumentje’ dat vele eeuwen vereerd is gebleven.
De volgende kerk die op de plaats werd teruggevonden was gebouwd in het midden van de zesde eeuw. Dit was een zeer eenvoudig, eenbeukig gebouw dat aangehecht werd aan de reeds bestaande Romeinse apsis apsis aan de oostzijde van het gebouw. De daar op volgende kerk die men terugvond was negende-eeuws. Dit was vermoedelijk de eerste kapittelkerk. Rond deze kerk werd een muur gebouwd ter bescherming tegen plundertochten. Rond 1100 wordt dan een nieuwe kerk in romaanse stijl gebouwd. Tegelijk bouwt men ook een nieuwe, grotere muur die de belangrijkste gebouwen in het centrum van de stad ommuurde, omdat de conflicten in de regio een hoogtepunt bereikten. De prins-bisschop van Luik vocht met de graaf van Loon, de hertog van Brabant en de Franse koning zware gevechten uit. Tongeren lag in het midden van de frontlijn van dit conflict.
Met de bouw van de huidige, gotische kerk startte men in 1240 nadat de romaanse kerk afbrandde als gevolg van de voormelde conflicten. De bouw van de kerk zelf duurde tot 1536. De toren begon men pas te bouwen in 1442. Ze werd voltooid in 1541, hoewel de spits pas in 1544 werd afgewerkt. De kerk wordt gezien als een hoogtepunt van de Maasgotiek.
De toren en de kerk hebben echter tal van rampen meegemaakt. In 1598 brandde de toren voor het eerst uit. Maar vooral de Grote Brand van Tongeren in 1677 had catastrofale gevolgen. Meermaals zijn de kerk en de toren – inzonderheid de spits – opnieuw ontworpen of geconstrueerd, hetzij omdat er niet voldoende geld was om het ontwerp te verwezenlijken, hetzij omdat de constructie nog maar eens door een storm of brand werd vernield. Uiteindelijk is er geen échte spits op de toren gekomen, omdat er gewoonweg geen geld meer was om de zoveelste herstelling te betalen. Vandaar ook het zware, bombastische uiterlijk van de basiliek. De toren meet vandaag 55,55 meter.[1]
Tussen 1999 en 2008 werden archeologische opgravingen uitgevoerd en de basiliek volledig onderkelderd. Hierbij kwamen talrijke vondsten, van belang voor de geschiedenis van de kerk en van Tongeren, aan het licht. De Romeinse kerk van Servatius, samen met talrijke Romeinse overblijfselen zijn thans, naast de rijke kerkschat, in het Teseum van de basilieksite te bezoeken.
Naast de Basiliek zie je ook een schaalmodel in brons. En tegenover de Basiliek staat het grote beeld van Ambiorix.
Omdat het markt was op de ‘oude markt’ vertrokken we vlug uit de stadskern terug naar de omliggende straten en de andere torens. Een oude watertoren is helemaal gerestaureerd. Een infobord vertelt zijn geschiedenis. Dan laten we de stenen achter ons en trekken opgelucht en maskervrij terug de natuur in. Langs het kasteel van Betho richting de kerk van St-Jozef, waar ook het bedevaartsplaatsje is van H. Rita. Vermits zij de patroonheilige is van de onmogelijke zaken durf ik het aan hier een kaarsje te branden voor Jerry. Hopelijk vindt hij het geloof en de hoop terug om werkelijk te genezen. Genezen begint bij geloven denk ik hardop.
Het station van Tongeren met hier tegenover het oude gebouw van een ijzerfabriek wijst ons erop dat we bijna terug aan onze auto zijn. Stilstaan in gedachten bij alles wat ik gezien heb en wat ik tegenkwam op onze weg , wandelen we van een rijk verleden in een heden wat ik eigenlijk zou willen ontvluchten. Dromen van een gezonde toekomst, samen nog tal van km’s kunnen afleggen met ons allen. Een doel waar we naar streven en in de toekomst betegeld met tal van foto’s als bewijs dat we sterk waren en zijn, vechten tegen alles wat er in ons lichaam niet hoort.
Camino de Santiago de Compostela deel 2 